Wścieklizna to jedna z najdłużej znanych i najgroźniejszych chorób, przenoszonych ze zwierząt na człowieka. Przyczyną wścieklizny jest wirus (z rodzaju Lyssavirus), którego głównym źródłem zakażenia są zwierzęta dzikie i domowe psy, wilki, lisy, kojoty, psy dingo, nietoperze, ale także wiewiórki, sarny, gryzonie czy koty). W Polsce rezerwuarem wścieklizny są dzikie lisy i jenoty oraz nietoperze i szczury.

Wirus przenoszony jest ze śliną chorego zwierzęcia przez ugryzienie lub oślinienie uszkodzonej skóry człowieka lub błon śluzowych. Człowiek chory na wściekliznę również wydala wirusy ze śliną.

Okres inkubacji wirusa może trwać od 3 od 12 tygodni (lub nawet dłużej). Po nim pojawiają się niespecyficzne objawy tj. bóle głowy, gorączka, nudności, niepokój, podniecenie oraz napady szału. Następnie pojawiają się porażenia mięśni i śpiączka. Charakterystycznym objawem wścieklizny u człowieka jest wodowstręt. W chwili wystąpienia objawów u człowieka zwykle jest już zbyt późno na pomoc, dlatego bardzo ważna jest szybka reakcja.

Co zrobić w przypadku ugryzienia człowieka przez dzikie lub domowe zwierzę?

Ważne jest, aby jak najszybciej dokładnie przemyć wodą i mydłem ranę lub powierzchnię narażoną na kontakt ze zwierzęciem i jak najwcześniej poinformować lekarza o fakcie pokąsania, oplucia lub zadrapania przez zwierzę, co do którego nie mamy pewności, że nie jest zakażone wirusem lub chore.

W celu zapobieżenia chorobie istnieje szczepionka, którą podaje się jak najszybciej po narażeniu na zakażenie wg określonego schematu, o czym zdecyduje lekarz kwalifikujący do szczepienia, który może zalecić także np. podanie dodatkowo surowicy odpornościowej.

Kwalifikację do szczepienia i profilaktyki czynno-biernej przeprowadza się w specjalistycznej poradni chorób zakaźnych.

Data dodania 05.05.2023